Social media en particuliere websites
Veel mensen die zichzelf als weldenkend beschouwen, vinden Facebook verwerpelijk en Twitter daarentegen een acceptabel platform. Voor mij is dat onbegrijpelijk en het leidt ook tot discussies waar ik liever niet aan deelneem, omdat mijn weerzin naar social media in algemene zin vaak te groot is.
Ik heb een aantal websites in beheer en ik wil die niet achter het behang zien verdwijnen, dus zal ik met gepaste regelmaat een foto, een tekst of een filmpje op social media moeten plaatsen. Niet eens om daadwerkelijk mensen naar mijn site te lokken. Social media zou je omheinde vestigingen kunnen noemen. Een klik op een externe link zet een aantal marketingprogramma’s in werking die het gedrag opslaan van degene die zich buiten de club wenst te begeven, waardoor een vertraging van een seconde of langer wordt ingezet. Dat lijkt niet zo veel, maar bij connectiviteit op het internet kunnen milliseconden van groot belang zijn.
Eigenlijk plaats ik die berichten dus voor de robotjes, de crawlers, die het Internet voortdurend aftasten op relevante links. De algoritmen die daaraan ten grondslag liggen moet ik dus zien te charmeren opdat mijn ‘content’ gevlagd wordt als relevant, wat mijn positie in de zoeksystemen verbetert.
Wil ik dat eigenlijk nog wel? Dat vraag ik mij steeds vaker af. Deze nieuwe site is bijna af en eigenlijk is dit het moment dat ik voor het gemak deelknoppen voor social media zou moeten installeren om mijn ‘content’ onder de aandacht te brengen.
Vanuit een maatschappelijk oogpunt vind ik social media verwerpelijk. Niet omdat iedereen kan zeggen wat hij wil zeggen, want dat is alleen maar mooi. Helaas weten veel mensen niet wat ze moeten zeggen, dus blaten ze het dichtstbijzijnde verbaal begaafde mediaschaapje na, waardoor je dus honderden keren dezelfde mening, bijna exact gekopieerd in je timeline ziet verschijnen.
Extreme polarisatie is zoals bekend het indirecte, maar onontkoombare gevolg.
Voordat je het weet, bevind je je in een meute woedende mensen die zonodig iemand aan een paal moeten spijkeren of op de brandstapel willen gooien. Vooral Twitteraars excelleren daarin. Wil ik die mensen op mijn site? Het zijn vooral smartphonejunkies die geen geduld hebben en postzegelgrote afbeeldingen met een noodgang onder hun vingers weg laten rollen. Ik moet mezelf voortdurend iets wijsmaken als ik denk dat dit een productieve manier is om mijn werk onder de aandacht te brengen.
Natuurlijk ben ik ook iemand die graag de curve in mijn statistieken ziet stijgen, maar niet ten koste van mijn geestelijke gezondheid. Ik hoef al die haat en onvrede niet te vaak voorbij zien rollen op Twitter.
Mensen die Facebook met veel dédain Feestboek noemen, hebben tot op grote hoogte gelijk als ze beweren dat FB nog intrusiever en manipulatiever is dan Twitter, maar het valt met de haat en de onvrede op Facebook behoorlijk mee, zeker in vergelijking tot Twitter.
De slimmerik die veel televisie kijkt, zal dan roepen: ‘Ja, maar je zit in je eigen bubbel op die social media. Je krijgt op jouw klikgedrag gebaseerde berichten te zien.’
Ja, dat is zeker zo. Je gedrag wordt bijgehouden, maar zegt dat automatisch dat je berichten te zien krijgt die je zou willen zien? Nee, een veel beter verdienmodel is om je berichten voor te schotelen waar je razend van wordt, want dat dwingt tot deelname, oftewel hard roepen dat je het met die en die in het geheel niet eens bent. Provocatie is al eeuwenlang een beproefde manier om mensen bij de les te houden. Ik heb van die wijsheid in mijn leven – tot mijn spijt – vaak genoeg misbruik gemaakt.
Social media zijn vooral afhankelijk van de intensiviteit van je deelname. Positief of negatief, dat maakt niet uit. Zoals ook de smartphone, zonder de verslavende effecten van makkelijk contact zoeken of maken, een bijzonder beroerd verdienmodel zou zijn.
